Πόσο δημοκρατική είναι μία κοινωνία που ξεπερνάει κάθε προηγούμενη σε μαζικό εγκλεισμό των πολιτών της σε φυλακές; Πόσο πολιτισμένη είναι μία κοινωνία που οι συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές της συγκρίνονται μόνο με τις συνθήκες στα χειρότερα ναζιστικά στρατόπεδα; Πόσο φυσιολογική είναι μία κοινωνία που μεταχειρίζεται ανήλικους, γυναίκες, ψυχικά ασθενείς και φτωχούς μαύρους σαν σκουπίδια; Πόσο ανθρωπιστική είναι μία κοινωνία που κερδοσκοπεί χρησιμοποιώντας τους κρατούμενους σαν σκλάβους εφ’ όρου ζωής;
Πίσω από τη βιτρίνα
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν τους περισσότερους φυλακισμένους στον κόσμο, ξεπερνώντας κατά πολύ κάθε άλλη χώρα με σχετικά μεγάλο αριθμό κρατουμένων. Με λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχουν το 25% των φυλακισμένων του κόσμου!
Στα τέλη 2009, στις ΗΠΑ υπήρχαν 2.300.000 φυλακισμένοι, χωρίς να υπολογίζονται όλοι οι κρατούμενοι σε τοπικό επίπεδο, οι προσωρινά κρατούμενοι, οι κρατούμενοι σε στρατιωτικές φυλακές, οι κρατούμενοι σε κέντρα μετανάστευσης, με ειδικούς όρους κ.ά.
Σύμφωνα με το Διεθνές Κέντρο Μελετών για τις Φυλακές, του King’s College, οι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά ένα εκατομμύριο από το 1992 έως το 2009.
Η Αμερική έχει 743 φυλακισμένους ανά 100 χιλιάδες κατοίκους (το Τέξας 1.000!), η Ρωσία 627, η Αγγλία 151, η Κίνα 123, η Γερμανία 88, η Σουηδία 80 και η Ιαπωνία 63. Ο μέσος όρος παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένων των πιο αυταρχικών καθεστώτων, είναι 125.
«Αντί να αποτελεί μοντέλο για τον κόσμο, η σύχρονη Αμερική προκαλεί τρόμο», λέει ο Τζέιμς Ουίτμαν, ειδικός στη συγκριτική νομολογία στο πανεπιστήμιο Γέιλ. «Συγκριτικά, η Αμερική είναι ένας σκληρός τόπος».
Ας σημειωθεί ότι υπάρχει τέτοιος υπερπληθυσμός στις φυλακές που σε ορισμένες πολιτείες απολύουν μαζικά φυλακισμένους αφενός για να δημιουργηθεί χώρος για νέους καταδίκους και αφετέρου για να μειωθούν τα τεράστια έξοδα που βαρύνουν τα χρεοκοπημένα δημόσια ταμεία.
Στην Πενσιλβάνια, οι φυλακισμένοι αυξήθηκαν από 8.243 (1980) σε 51.487 (2010) και στην Καλιφόρνια από 23.264 σε 170.000!
Γι’ αυτό ορισμένοι ερευνητές, όπως οι Linn Washington jr. και Andrew Bosworth, αποκαλούν την Αμερική «Έθνος Φυλακή».
Συνολικά, 7.300.000 άνθρωποι είναι ανά πάσα στιγμή υπό τον έλεγχο του σωφρονιστικού συστήματος (έγκλειστοι, υπό όρους ελεύθεροι ή με αναστολή). Πάνω από 13 εκατομμύρια άτομα περνούν ετησίως από τα σωφρονιστικά καταστήματα.
«Ο βαθμός φυλακίσεων κατέστησε τις ΗΠΑ κράτος-παρία, μία χώρα που αποφάσισε να μην ακολουθήσει την κανονική δυτική προσέγγιση», επισήμανε από το Λονδίνο η Βίβιεν Στερν, του κέντρου μελετών για τις φυλακές.
Η αύξηση των φυλακισμένων οφείλεται κυρίως σε πολιτικούς λόγους. Με την επικράτηση πολλών κυβερνητών που προέρχονται από το ρεπουμπλικανικό κόμμα, εφαρμόστηκαν λαϊκίστικες πολιτικές που ικανοποιούν το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας ως αντίβαρο όχι μόνο στην εγκληματικότητα, αλλά και στις επιτυχίες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις δεκαετίες του ’70 και του ’80.
Ο Adam Liptak γράφει ότι οι εγκληματολόγοι αποδίδουν το φαινόμενο στους ακόλουθους παράγοντες: υψηλότερα επίπεδα εγκλημάτων βίας, πιο αυστηρές ποινές, φυλετικές αντιθέσεις, εμμονή στη δίωξη των ναρκωτικών, αμερικάνικο ταμπεραμέντο και έλλειψη κοινωνικού δικτύου προστασίας. Σ’ αυτά προστίθεται και ο θεσμός των δικαστών που εκλέγονται από τις τοπικές κοινωνίες, των οποίων η κρίση υπόκειται στη βούληση των ψηφοφόρων και των λόμπι που τους στηρίζουν. Επίσης, σημαντικός παράγοντας είναι η εκτεταμένη οπλοκατοχή.
Ο Mάικλ Τόνρι, ειδικός σε θέματα αντιεγκληματικής πολιτικής, πιστεύει ότι η αυστηρότητα των ποινών είναι μεγαλύτερη σε οικονομίες που είναι πιο καπιταλιστικές και λιγότερο σοσιαλδημοκρατικές.
Ο Μπρους Γουέστερν συμπεραίνει ότι ο μαζικός εγκλεισμός όχι μόνο αντανακλά τις ταξικές και φυλετικές διακρίσεις, αλλά αποτελεί και βασική αιτία της σύγχρονης ανισότητας. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των φυλακισμένων δεν έχουν διαπράξει εγκλήματα βίας.
Η «Επιτροπή για την Ασφάλεια και τις Καταχρήσεις στις Φυλακές της Αμερικής» αποφάνθηκε ότι οι φυλακές είναι επικίνδυνα φορτωμένες, υπερβολικά βίαιες, υπέρμετρα βασισμένες στο φυσικό διαχωρισμό, αποτελούν γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη μολυσματικών ασθενειών, υστερούν σε προγράμματα για τους κρατουμένους και είναι επανδρωμένες με κακοπληρωμένους και ανεκπαίδευτους υπαλλήλους με μία κουλτούρα που υποθάλπει την κατάχρηση εξουσίας.
Μαζικός εγκλεισμός με ρατσιστικό υπόβαθρο
Ο ρατσισμός στο ποινικό σύστημα δεν ομολογείται, αλλά είναι προφανής. Η μεγάλη πλειοψηφία των φυλακισμένων ανήκει σε εθνικές/φυλετικές μειονότητες. Σύμφωνα με τις έρευνες, οι μαύροι ελέγχονται συχνότερα στους δημόσιους χώρους, συλλαμβάνονται με την παραμικρή αφορμή και τιμωρούνται αυστηρότερα από τους λευκούς για τα ίδια αδικήματα. Επίσης, οι μαύροι που έχουν εκτίσει τις ποινές τους έχουν λιγότερες πιθανότητες να προσληφθούν από τους λευκούς που αντιμετωπίζονται πιο ευνοϊκά από τους εργοδότες. Σε μερικά μεγάλα αστικά κέντρα ο αριθμός των αποκλεισμένων από την αγορά εργασίας λόγω ποινικού μητρώου φτάνει στο 50% των μαύρων ανδρών, εκτρέφοντας τις συνθήκες που αναπαράγουν την εγκληματικότητα. Αλλά κι αυτοί που βρίσκουν δουλειά, μαύροι και λευκοί, εργάζονται περισσότερες ώρες και αμείβονται με 30-40% χαμηλότερους μισθούς.
Ένας φαύλος κύκλος που μεγεθύνει τις φυλετικές ανισότητες, με αποτέλεσμα το 60% των μαύρων που έχουν εγκαταλείψει το σχολείο, πριν φτάσει στην ηλικία των σαράντα ετών, να αποτελείται από φυλακισμένους και πρώην φυλακισμένους.
Οι συνέπειες τόσο μεγάλου αριθμού φυλακισμένων είναι πολλαπλές. Για παράδειγμα, τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς στη φυλακή είναι εκατομμύρια. Ειδικά ανάμεσα στις οικογένειες των μαύρων, το ποσοστό φτάνει στο 10% του συνόλου των παιδιών.
Επίσης, το μέτρο αφαίρεσης των πολιτικών δικαιωμάτων, που δεν ισχύει στις περισσότερες δυτικές χώρες, όχι μόνο υποβαθμίζει τον πολίτη, αλλά έχει επίπτωση και στη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας. Πρώτα - πρώτα, γιατί αυτοί που βασικά στερούνται τα εκλογικά τους δικαιώματα είναι κυρίως μαύροι, πράγμα που σημαίνει ότι αποδυναμώνεται η βούληση μιας ολόκληρης ομάδας. Δεύτερον, αλλοιώνονται τα εκλογικά αποτελέσματα αφού ο αριθμός των πολιτών που τα αποστερείται ξεπερνάει τα πέντε εκατομμύρια. Η βάση αυτής της στέρησης ανάγεται σε νόμους που θεσπίστηκαν στον 19ο αιώνα προκειμένου να μη συμμετέχουν στις εκλογές οι μαύροι και να διατηρηθεί έμμεσα το απαρτχάιντ.
Στις εκλογές του 2004, ο αριθμός των Αμερικανών υπηκόων χωρίς εκλογικά δικαιώματα ανήρχετο σε 5,3 εκατομμύρια. Στην πολιτεία της Φλώριδας, όπου το ποσοστό επί του συνόλου των ψηφοφόρων έφτανε το 9%, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε ο αποκλεισμός τόσων πολλών φτωχών που θα ψήφιζαν κατά πλειοψηφία τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος που έδωσε τη νίκη στον Τζορτζ Μπους για λίγες εκατοντάδες ψήφους. Οι κοινωνιολόγοι Jeff Manza και Christopher Uggen διαπίστωσαν ότι σε δεκατέσσερις πολιτείες το ποσοστό των μαύρων που αποκλείστηκαν από τις εκλογές ξεπερνούσε το 10% και σε πέντε πολιτείες το 20%! Αντίστοιχα, όπως υπογραμμίζει και ο Jason DeParle στο άρθρο του «Ο αμερικανικός εφιάλτης των φυλακών», δεν θα εκλέγονταν αρκετοί ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές που ψήφισαν τους αντιλαϊκούς φορολογικούς νόμους του Μπους.
Όσο κι αν φαίνεται τραβηγμένο, αρκετοί μελετητές υποστηρίζουν επίσης, ότι ο μαζικός εγκλεισμός βολεύει τις κυβερνήσεις γιατί μειώνει πλασματικά το εθνικό ποσοστό των ανέργων που αποτελεί μεγάλο πρόβλημα.
Ναρκωτικά και εξοντωτικές ποινές
Ο μαζικός εγκλεισμός οφείλεται και σε δύο άλλες αμερικανικές ιδιαιτερότητες. Την υποχρεωτική για τα δικαστήρια επιμέτρηση βαριών ποινών και τη δαιμονοποίηση ακόμα και της κατοχής ενός γραμμαρίου μαριχουάνας.
«Η τεράστια αύξηση των φυλακισμένων στην Αμερική μπορεί να εξηγηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις ποινές που επιβάλλονται σε ανθρώπους που έχουν τελέσει μη βίαιες παραβάσεις του νόμου», τονίζει στην έρευνά του ο Eric Schlosser για το σωφρονιστικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Σε ορισμένες πολιτείες εφαρμόζονται νόμοι που προβλέπουν μεγάλες ποινές για υπότροπους ανεξαρτήτως της σοβαρότητας της εγκληματικής πράξης. Στην Καλιφόρνια, με το νόμο «Τρεις φορές και είσαι τελειωμένος», ακόμα και μικροκακοποιοί που συλλαμβάνονται για τρίτη φορά, καταδικάζονται σε ποινές εξοντωτικές. Μεταξύ αυτών που αναφέρονται στις επίσημες εκθέσεις ως χαρακτηριστικά παραδείγματα εφαρμογής αυτού του νόμου είναι και ο Billy Ochoa, ένας εξαρτημένος, διαρρήκτης και διακινητής κουπονιών συσσιτίου, που καταδικάστηκε σε 326 χρόνια κάθειρξη σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, όχι λόγω της βαρύτητας των πράξεών του, αλλά ως υπότροπος!
Το 1980, στις αμερικάνικες φυλακές βρίσκονταν 40 χιλιάδες άτομα για παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών. Το 2010 είχαν φτάσει τις 500 χιλιάδες!
Η υστερία με την οποία λανσαρίστηκε ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» αντί να οδηγήσει στη μείωση της χρήσης και εμπορίας ναρκωτικών, οδήγησε σε αμέτρητες αδικίες. Με την αυστηρή ποινικοποίηση του παραμικρού «παραπτώματος» και τη μετατροπή σε εγκληματίες απλών ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με τον υπόκοσμο, πολλαπλασιάστηκε ο εγκλεισμός φτωχών και ανήμπορων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ανθρώπων κυρίως από τους μαύρους και τις εθνικές μειονότητες. Τα τελευταία χρόνια, στόχος έγιναν και οι γηγενείς Ινδιάνοι και οι γυναίκες από φτωχά στρώματα. Το 75% των εκατό χιλιάδων γυναικών που είναι έγκλειστες είναι μητέρες και το 70% έχουν διαπράξει μη βίαια αδικήματα, κυρίως για ναρκωτικά και πορνεία.
Σε όλη την Αμερική, δημιουργήθηκαν περισσότερα από δύο χιλιάδες ειδικά «ναρκω-δικαστήρια», με απόλυτη εξουσία των δικαστών να επιβάλλουν ποινές κατά τη δική τους εκτίμηση, χωρίς δικλείδες ασφαλείας για τους διωκόμενους. Έτσι, έχουν καταγραφεί πάρα πολλές περιπτώσεις αφάνταστης σκληρότητας, όπως της 17χρονης Lindsey Dills, που καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια κάθειρξη επειδή πλαστογράφησε δύο επιταγές των γονιών της, αξίας 40 και 60 δολαρίων, για να αγοράσει τις δόσεις της. «Οι δικαστές έχουν σχεδόν απόλυτη ελευθερία να διαλέξουν ποιον θα δικάσουν, τι είδους μεταχείριση θα του επιφυλάξουν, ποιον θα φυλακίσουν, για πόσο διάστημα και πότε θα θεωρήσουν ότι η «θεραπεία» του έχει λήξει. Ο δικαστής είναι βασιλιάς και... γιατρός», εξηγεί η Margaret Dooley-Sammuli, στέλεχος του εθνικού οργανισμού «Συμμαχία για την πολιτική για τα ναρκωτικά».
«Βιώνουμε ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα», γράφει ο συγγραφέας Μάρκ Μάουερ. «Καμία άλλη κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία δεν έχει κλείσει στις φυλακές τόσους πολλούς από τους πολίτες της προκειμένου να θέσει υπό έλεγχο το έγκλημα».
Ψυχοπαθείς και νοητικά καθυστερημένοι
Υπάρχει και μια άλλη μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις φυλακές. Το σύστημα, για να απαλλαγεί από τους νοητικά καθυστερημένους και ψυχικά ασθενείς που έχουν αντικοινωνική συμπεριφορά επιλέγει να τους στέλνει στα κάτεργα, αντί να τους περιορίζει σε ειδικές κλινικές και να τους υποβάλλει σε θεραπείες που έχουν μεγάλο κόστος. Κι αυτό βέβαια, για τους φτωχούς, που οι οικογένειές τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους φροντίσουν. Γι’ αυτό υπολογίζεται ότι το 16% των φυλακισμένων που ανήκουν με ιατρική πιστοποίηση σ’ αυτή την κατηγορία, δηλαδή περισσότεροι από 350 χιλιάδες, δεν αποτελούν παρά το μισό του πραγματικού αριθμού των κρατουμένων με σοβαρή νοητική καθυστέρηση ή ψυχική διαταραχή. Εύκολα γίνεται αντιληπτό, πώς αυτοί οι άνθρωποι γίνονται θύματα διαφόρων μορφών εκμετάλλευσης και κακοποίησης μέσα στις φυλακές από συγκρατούμενους και σωφρονιστικούς υπαλλήλους.
Μαζικοί βιασμοί κρατουμένων
«Όπως καταδείχνουν τρεις πρόσφατες μελέτες από την ομοσπονδιακή Υπηρεσία Στατιστικών Δικαιοσύνης, φυλακισμένοι βιάζονται με τρομακτική συχνότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι άνθρωποι υφίστανται σεξουαλική προσβολή στους τόπους κράτησης κάθε χρόνο, αλλά ξέρουμε ότι ο αριθμός τους είναι πολύ μεγαλύτερος από 100.000. Περίπου 240 σεξουαλικές επιθέσεις γίνονται κάθε μέρα. Και ξέρουμε επίσης ότι υπεύθυνοι για αυτές τις προσβολές συνήθως δεν είναι άλλοι κρατούμενοι, αλλά μέλη του προσωπικού (σε ποσοστό άνω του 80% των περιπτώσεων) που έχουν την ευθύνη για την προστασία των εγκλείστων ενόσω είναι υπό την επιτήρησή τους.» (David Kaiser – Lovisa Stannow)
Έχοντας εξαντλήσει όλα τα επιχειρήματά του, ο πράκτορας της αντιτρομοκρατικής ομάδας που προσπαθεί να αναγκάσει τον ύποπτο μιας εγκληματικής πράξης να ομολογήσει την πράξη του και να δώσει τα ονόματα των συνεργατών του, ανοίγει το τελευταίο του χαρτί. «Ξέρεις πώς είναι στις φυλακές», του λέει. «Για το καλό σου, πρέπει να δεχτείς την πρότασή μου, να πέσεις στα μαλακά, αλλιώς θα συνεννοηθώ με τον εισαγγελέα να σε στείλει σε μια φυλακή με τους χειρότερους εγκληματίες που έχουν να δουν γυναίκα πάνω από δέκα χρόνια!»
Η σκηνή αυτή, από το «24», το «Νόμος και τάξη» ή οποιοδήποτε άλλο από τα δημοφιλή αστυνομικά σίριαλ που προβάλλουν τα αμερικανικά κανάλια, δεν ξενίζει τον τηλεθεατή. Όχι μόνο γιατί στην Αμερική ο «κακός» πρέπει να πάθει ό,τι χειρότερο μπορεί να του συμβεί, ακόμα κι αν αυτό είναι παράνομο και απάνθρωπο, αλλά και γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, των πολιτικών και των δημοσιογράφων δεν νοιάζεται για την τύχη όσων εγκλείονται στις φυλακές.
Ο βιασμός στις φυλακές είναι μέρος της άτυπης πρόσθετης ποινής που επιφυλάσσει το απάνθρωπο σύστημα δικαιοσύνης της αμερικανικής δημοκρατίας. Ένα πέρα από κάθε βαρβαρότητα μέσο ψυχοσωματικής εξόντωσης κάθε απείθαρχου κακοποιού ή υπόπτου, αλλά και εναντίον πολιτών που αμφισβητούν σοβαρά το σύστημα έστω και με ειρηνικό τρόπο.
Ο Tom Cahill, βετεράνος της πολεμικής αεροπορίας και τέως πρόεδρος της Just Detention International, φυλακίστηκε για 24 ώρες για πολιτική ανυπακοή. Ο αστυνομικός τον έβαλε σε ένα κατάμεστο κελί και είπε στους κρατούμενους ότι ο Cahill ήταν παιδεραστής κι ότι αν τον «περιποιόντουσαν» θα τους έδινε επιπλέον φαγητό. Έξι κρατούμενοι τον χτύπησαν και τον βίασαν μπροστά σε άλλους που παρακολουθούσαν ατάραχοι. Ο Cahill καταστράφηκε ψυχικά και επαγγελματικά.
O Keith DeBlasio είχε εγκλειστεί σε φυλακή χαμηλής ασφάλειας στη Δυτική Βιρτζίνια για απάτη, αλλά κάνοντας το λάθος να διαμαρτυρηθεί για τη συμπεριφορά των φυλάκων μεταφέρθηκε σε φυλακές υψηλότερης ασφάλειας. Εκεί, τοποθετήθηκε στο ίδιο κελί με τον επικεφαλής μιας συμμορίας που είχε ήδη κατηγορηθεί για βιασμό συγκρατούμενού του. Ο DeBlasio όχι μόνο βιάστηκε αμέτρητες φορές, αλλά κόλλησε και aids!
Ο Bryson Martel ήταν 28 ετών όταν κλείστηκε στη φυλακή και ζύγιζε εξήντα κιλά. Θυμόταν τα ονόματα 27 ατόμων που τον βίαζαν ατομικά ή ομαδικά, σχεδόν κάθε μέρα, τους εννιά μήνες που έμεινε στη φυλακή! Όταν αποφυλακίστηκε είχε κι αυτός προσβληθεί από τον ιό του aids!
(Καταθέσεις στην «Eθνική Επιτροπή για την Εξάλειψη του Βιασμού»)
Κακοποίηση αγοριών και κοριτσιών
Η φρίκη δεν έχει όρια όταν τα θύματα είναι παιδιά και έφηβοι. Συνολικά, ανά πάσα στιγμή, βρίσκονται στη φυλακή πάνω από 90 χιλιάδες ανήλικοι, εκ των οποίων μόνο το 34% για πράξεις βίας. Οι υπόλοιποι εγκλείονται για μικροαδικήματα, παραβιάσεις περιοριστικών όρων, αντικοινωνική συμπεριφορά στο σχολείο, επαιτεία, σκάσιμο από το σπίτι κ.λπ. 200 χιλιάδες έφηβοι δικάζονται κάθε χρόνο σαν ενήλικες και όσοι καταδικάζονται εκτίουν τις ποινές τους σε φυλακές ενηλίκων.
Το 2008, 2.225 έφηβοι καταδικάστηκαν σε ισόβια χωρίς δικαίωμα να αφεθούν ελεύθεροι υπό όρους. Μόνο στη Φλώριδα, 713 νέοι υπηρετούσαν ποινές πάνω από δέκα χρόνια για εγκλήματα που είχαν τελέσει πριν συμπληρώσουν τα 17 τους χρόνια.
Μετά από παναμερικανική έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης, διαπιστώθηκε ότι το 12,1% των ανηλίκων φυλακισμένων είχαν βιαστεί μέσα στην τρέχουσα χρονιά. Οι περιπτώσεις που καταγράφηκαν είναι ανατριχιαστικές. Ένας φύλακας διέπραξε 70 σεξουαλικές επιθέσεις σε φυλακή ανηλίκων στο Όρεγκον. Και στην Ιντιάνα, βίαζαν συστηματικά παιδιά δώδεκα και δεκατριών ετών.
Επί χρόνια, οι καταγγελίες των παιδιών δεν καταγράφονταν ούτε αναφέρονταν. Αντιθέτως, τα παιδιά που τολμούσαν να παραπονεθούν τιμωρούνταν πολύ αυστηρά, με απομόνωση, ξυλοδαρμό και περισσότερη σεξουαλική κακοποίηση.
Μάλιστα, οι αρμόδιοι παρέτειναν τον εγκλεισμό των παιδιών που κακοποιούνταν είτε για να συνεχίσουν την κακοποίηση είτε για να αποτρέψουν τη γνωστοποίησή της. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις περιλαμβάνονται στις εκθέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλά όχι όλες γιατί ο φόβος πολλών παιδιών για αντίποινα από το προσωπικό εμπόδισε την αποκάλυψή τους.
Το 81% των αγοριών και κοριτσιών που είχαν υποστεί σεξουαλική επίθεση, είχαν βιαστεί περισσότερες από μία φορά και το 32% πάνω από δέκα φορές. Το 42% είχαν βιαστεί από περισσότερα από ένα άτομα και το 88% κατ’ επανάληψη. Σε μία μόνο φυλακή ανηλίκων στο Pyote, στο Τέξας, εκατοντάδες έφηβοι βιάζονταν κάθε νύχτα από το προσωπικό της φυλακής. Ενώ υποβλήθηκαν 750 καταγγελίες, κανένας από τους 92 υπαλλήλους του ιδρύματος που ενεπλάκησαν στο όργιο των κακοποιήσεων δεν πήγε φυλακή παρ’ όλο που η πράξη, εκτός από πειθαρχικό αδίκημα, είναι κακούργημα. Ένα δίκτυο εξουσίας προστατεύει το μηχανισμό των φυλακών. Και πολλά από τα παιδιά που διαμαρτυρήθηκαν υπέστησαν ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια όχι μόνο από μέλη του προσωπικού, αλλά και από συγκρατούμενους που εκτελούσαν οδηγίες των ενόχων σωφρονιστικών υπαλλήλων.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι περίπου το 20% των βιασθέντων καταφεύγουν σε πετυχημένες ή όχι πράξεις αυτοκτονίας.
Ο Rodney Hulin, ένας έφηβος μετρίου αναστήματος που ζύγιζε μόλις 60 κιλά, στα δεκαέξι του, είχε βάλει φωτιά σε ένα κάδο σκουπιδιών αξίας 500 δολαρίων. Καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια κάθειρξη, σε φυλακή ενηλίκων, και από την πρώτη μέρα έπεσε θύμα αλλεπάλληλων βιασμών και ξυλοδαρμών. Μετά τις άκαρπες προσπάθειες της μητέρας του να ευαισθητοποιήσει τη διεύθυνση της φυλακής, ο Hulin κρεμάστηκε μέσα στο κελί του έχοντας εκτίσει μόνο τρεις μήνες από την ποινή του.
Η σκηνή αυτή, από το «24», το «Νόμος και τάξη» ή οποιοδήποτε άλλο από τα δημοφιλή αστυνομικά σίριαλ που προβάλλουν τα αμερικανικά κανάλια, δεν ξενίζει τον τηλεθεατή. Όχι μόνο γιατί στην Αμερική ο «κακός» πρέπει να πάθει ό,τι χειρότερο μπορεί να του συμβεί, ακόμα κι αν αυτό είναι παράνομο και απάνθρωπο, αλλά και γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, των πολιτικών και των δημοσιογράφων δεν νοιάζεται για την τύχη όσων εγκλείονται στις φυλακές.
Ο βιασμός στις φυλακές είναι μέρος της άτυπης πρόσθετης ποινής που επιφυλάσσει το απάνθρωπο σύστημα δικαιοσύνης της αμερικανικής δημοκρατίας. Ένα πέρα από κάθε βαρβαρότητα μέσο ψυχοσωματικής εξόντωσης κάθε απείθαρχου κακοποιού ή υπόπτου, αλλά και εναντίον πολιτών που αμφισβητούν σοβαρά το σύστημα έστω και με ειρηνικό τρόπο.
Ο Tom Cahill, βετεράνος της πολεμικής αεροπορίας και τέως πρόεδρος της Just Detention International, φυλακίστηκε για 24 ώρες για πολιτική ανυπακοή. Ο αστυνομικός τον έβαλε σε ένα κατάμεστο κελί και είπε στους κρατούμενους ότι ο Cahill ήταν παιδεραστής κι ότι αν τον «περιποιόντουσαν» θα τους έδινε επιπλέον φαγητό. Έξι κρατούμενοι τον χτύπησαν και τον βίασαν μπροστά σε άλλους που παρακολουθούσαν ατάραχοι. Ο Cahill καταστράφηκε ψυχικά και επαγγελματικά.
O Keith DeBlasio είχε εγκλειστεί σε φυλακή χαμηλής ασφάλειας στη Δυτική Βιρτζίνια για απάτη, αλλά κάνοντας το λάθος να διαμαρτυρηθεί για τη συμπεριφορά των φυλάκων μεταφέρθηκε σε φυλακές υψηλότερης ασφάλειας. Εκεί, τοποθετήθηκε στο ίδιο κελί με τον επικεφαλής μιας συμμορίας που είχε ήδη κατηγορηθεί για βιασμό συγκρατούμενού του. Ο DeBlasio όχι μόνο βιάστηκε αμέτρητες φορές, αλλά κόλλησε και aids!
Ο Bryson Martel ήταν 28 ετών όταν κλείστηκε στη φυλακή και ζύγιζε εξήντα κιλά. Θυμόταν τα ονόματα 27 ατόμων που τον βίαζαν ατομικά ή ομαδικά, σχεδόν κάθε μέρα, τους εννιά μήνες που έμεινε στη φυλακή! Όταν αποφυλακίστηκε είχε κι αυτός προσβληθεί από τον ιό του aids!
(Καταθέσεις στην «Eθνική Επιτροπή για την Εξάλειψη του Βιασμού»)
Κακοποίηση αγοριών και κοριτσιών
Η φρίκη δεν έχει όρια όταν τα θύματα είναι παιδιά και έφηβοι. Συνολικά, ανά πάσα στιγμή, βρίσκονται στη φυλακή πάνω από 90 χιλιάδες ανήλικοι, εκ των οποίων μόνο το 34% για πράξεις βίας. Οι υπόλοιποι εγκλείονται για μικροαδικήματα, παραβιάσεις περιοριστικών όρων, αντικοινωνική συμπεριφορά στο σχολείο, επαιτεία, σκάσιμο από το σπίτι κ.λπ. 200 χιλιάδες έφηβοι δικάζονται κάθε χρόνο σαν ενήλικες και όσοι καταδικάζονται εκτίουν τις ποινές τους σε φυλακές ενηλίκων.
Το 2008, 2.225 έφηβοι καταδικάστηκαν σε ισόβια χωρίς δικαίωμα να αφεθούν ελεύθεροι υπό όρους. Μόνο στη Φλώριδα, 713 νέοι υπηρετούσαν ποινές πάνω από δέκα χρόνια για εγκλήματα που είχαν τελέσει πριν συμπληρώσουν τα 17 τους χρόνια.
Μετά από παναμερικανική έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης, διαπιστώθηκε ότι το 12,1% των ανηλίκων φυλακισμένων είχαν βιαστεί μέσα στην τρέχουσα χρονιά. Οι περιπτώσεις που καταγράφηκαν είναι ανατριχιαστικές. Ένας φύλακας διέπραξε 70 σεξουαλικές επιθέσεις σε φυλακή ανηλίκων στο Όρεγκον. Και στην Ιντιάνα, βίαζαν συστηματικά παιδιά δώδεκα και δεκατριών ετών.
Επί χρόνια, οι καταγγελίες των παιδιών δεν καταγράφονταν ούτε αναφέρονταν. Αντιθέτως, τα παιδιά που τολμούσαν να παραπονεθούν τιμωρούνταν πολύ αυστηρά, με απομόνωση, ξυλοδαρμό και περισσότερη σεξουαλική κακοποίηση.
Μάλιστα, οι αρμόδιοι παρέτειναν τον εγκλεισμό των παιδιών που κακοποιούνταν είτε για να συνεχίσουν την κακοποίηση είτε για να αποτρέψουν τη γνωστοποίησή της. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις περιλαμβάνονται στις εκθέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλά όχι όλες γιατί ο φόβος πολλών παιδιών για αντίποινα από το προσωπικό εμπόδισε την αποκάλυψή τους.
Το 81% των αγοριών και κοριτσιών που είχαν υποστεί σεξουαλική επίθεση, είχαν βιαστεί περισσότερες από μία φορά και το 32% πάνω από δέκα φορές. Το 42% είχαν βιαστεί από περισσότερα από ένα άτομα και το 88% κατ’ επανάληψη. Σε μία μόνο φυλακή ανηλίκων στο Pyote, στο Τέξας, εκατοντάδες έφηβοι βιάζονταν κάθε νύχτα από το προσωπικό της φυλακής. Ενώ υποβλήθηκαν 750 καταγγελίες, κανένας από τους 92 υπαλλήλους του ιδρύματος που ενεπλάκησαν στο όργιο των κακοποιήσεων δεν πήγε φυλακή παρ’ όλο που η πράξη, εκτός από πειθαρχικό αδίκημα, είναι κακούργημα. Ένα δίκτυο εξουσίας προστατεύει το μηχανισμό των φυλακών. Και πολλά από τα παιδιά που διαμαρτυρήθηκαν υπέστησαν ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια όχι μόνο από μέλη του προσωπικού, αλλά και από συγκρατούμενους που εκτελούσαν οδηγίες των ενόχων σωφρονιστικών υπαλλήλων.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι περίπου το 20% των βιασθέντων καταφεύγουν σε πετυχημένες ή όχι πράξεις αυτοκτονίας.
Ο Rodney Hulin, ένας έφηβος μετρίου αναστήματος που ζύγιζε μόλις 60 κιλά, στα δεκαέξι του, είχε βάλει φωτιά σε ένα κάδο σκουπιδιών αξίας 500 δολαρίων. Καταδικάστηκε σε οκτώ χρόνια κάθειρξη, σε φυλακή ενηλίκων, και από την πρώτη μέρα έπεσε θύμα αλλεπάλληλων βιασμών και ξυλοδαρμών. Μετά τις άκαρπες προσπάθειες της μητέρας του να ευαισθητοποιήσει τη διεύθυνση της φυλακής, ο Hulin κρεμάστηκε μέσα στο κελί του έχοντας εκτίσει μόνο τρεις μήνες από την ποινή του.
Τέλος Πρώτου Μέρους
(συνεχίζεται)
Στέλιος Ελληνιάδης
(συνεχίζεται)
Στέλιος Ελληνιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου